środa, 20 lipca 2016

Rozdział II

  Są w życiu takie chwile kiedy człowiek nie ma pojęcia co powiedzieć i jak się zachować. Mia Baumann stała jak sparaliżowana wpatrując się w Dupka z klubu jak zaczęła nazywać go w myślach, czując w głowie niepokojącą pustkę. W pierwszej chwili chciała po prostu na niego nawrzeszczeć, wyżyć się na nim za to, że uszkodził jej samochód, a może bardziej za to jak zachował się w nocy?
W klubie rysy jego twarzy były ledwie widoczne, teraz w świetle dnia miała okazję mu się przyjrzeć. Był ciemnym blondynem przewyższającym ją ledwie o kilka centymetrów, z pucołowatą twarzą. Sprawiałby pewnie wrażenie przyjaznego chłopaka z sąsiedztwa, gdyby nie arogancki uśmiech nieschodzący z jego oblicza. W każdym bądź razie w czarnej koszuli i luźno narzuconej na ramiona szarej marynarce, wyglądał jak jakiś model z magazynu dla kobiet i z pewnością miał powodzenie u dziewczyn co tłumaczyło jego pewne siebie zachowanie w klubie. Ale Mia Baumann nie należała do tego typu kobiet, którym ktoś tak płytki może zawrócić w głowie i gdy w nocy chłopak zaczepił ją przy barze, gdzie odbierała napoje i jedzenie dla klientów próbowała go spławić. Nie miała bowiem zbyt dobrych doświadczeń z chłopakami, kto raz się sparzył zawsze już był ostrożny. Nie ufała wyperfumowanym lalusiom w drogich ciuchach, prawdopodobnie o wartości jej miesięcznej pensji. Dupek nie zrozumiał jednak jej aluzji, ale po prostu chciał zrobić jej na złość i bezczelnie gapił się w na jej piersi opięte w jej służbowej białej koszuli.
Kiedy obsłużyła wszystkie stoliki w swoim rewirze i wróciła z nowymi zamówieniami, on wciąż na nią czekał. Nonszalancko oparty o bar z tym samym kpiącym uśmieszkiem, który aż chciało się zetrzeć z jego buźki. Powiedział, że podoba mu się, że gra niedostępną i że udaje że go nie zna. Co za głupota! A niby skąd miała go znać?
Przyglądając mu się teraz po kilku godzinach wciąż nie wiedziała o co mu chodziło. Czy naprawdę powinna go znać? Musiał być sławny skoro tak mówił, ale czy to cokolwiek zmieniało? Dla niej był tylko bogatym, rozpuszczonym gnojkiem, który uważa, że wszystkie kobiety powinny jeść mu z ręki.
Być może chłopak nie dostałby od niej w twarz i nie zmarnowała by na niego drinka, gdyby nie fakt, że po prawie godzinie łażenia za nią i nagabywania jej bezczelnie klepnął ją w tyłek. Powiedział wtedy: „Gra skończona, nie graj już takiej cnotki”.
A nawet się nie przedstawił, choć od niej wydębił imię.
-Kretyn-mruknęła pod nosem, nie zdając sobie sprawy, że wypowiedziała słowo na głos.
Dupek najwyraźniej usłyszał, bo burknął coś i poruszył się niespokojnie na masce porsche, poprawiając markowe okulary przeciwsłoneczne, przysłaniające jego oczy.
Oba samochody stały pod hotelem „Eden”, golf został tam zepchnięty przez uprzejmych turystów z Włoch i kompletnie nie pasował do luksusowego budynku. Porsche zostało zaparkowane przed nim i ze swoją błyszczącą czarną karoserią było tam jak najbardziej pasującym elementem, kontrastującym tylko z żółtym volkswagenem. Były jak zderzenie dwóch światów, jak ogień i woda. Zupełnie jak ich właściciele, którzy czekali w ciszy na przyjazd policji. Początkowo Mario chciał się jakoś dogadać, a z tą dziewczyną nie dało się normalnie porozmawiać, bo co chwila sztyletowała go wzrokiem. Dał sobie, więc spokój, choć bał się ewentualnego badania alkomatem. Alkohol prawdopodobnie w jakichś niewielkich ilościach wciąż krążył w jego żyłach, a on nie potrzebował kolejnych kłopotów. Zaproponował nawet, że pokryje koszty naprawy auta Mii, bo jak dobrze pamiętał tak miała na imię. Ta jednak uparła się na policję, jak podejrzewał z czystej złośliwości wiedząc ile wypił w nocy.
Po jakichś 10 minutach minutach ujrzeli zielony wóz, z którego wysiadło dwóch młodych policjantów. Według Mii zachowywali się bardzo dziwnie. Przedstawili się im obojgu, wysłuchali wersji dwóch zdarzeń, sprawdzili ich dokument, a potem wdali się w dziwną pogawendkę z Dupkiem na temat miejscowej drużyny piłkarskiej. Na nią przestali zwracać uwagę, więc w końcu im przerwała. Niestety młodzi aspiranci nie pomogli im w żaden sposób, stwierdzając winę połowiczną i prosząc by wyjaśnili to między sobą, po czym zasalutowali i zostawili ich z nierozwiązanym problemem.
Dupek patrzył na nią wyczekująco, gdy dzwoniła po pomoc drogową
- Jak to najwcześniej za 2 godzin?! Wiem, że jest niedziela, ale… Rozumiem. W takim razie czekam pod hotelem Eden przy Leopoldstrasse. Dziękuje- wcisnęła czerwoną słuchawkę na ekranie i schowała telefon do kieszeni wytartych jeansów, odwracając się w stronę Dupka
- Jakieś problemy?
- Przecież słyszałeś- warknęła i oparła się o swój samochód.
- Mógłbym ci pomóc, gdybyś trochę milsza. Mam w samochodzie linę.
- I co? Powiesisz się na niej?
Dupek parsknął śmiechem i zdjął z nosa okulary. Dopiero teraz zauważyła cienie pod brązowymi oczami. Zdawało się, że nie tylko ona była zmęczona, z tym, że ona po ciężkiej pracy, a on po nocnej zabawie.
- Mógłbym odholować cię do domu.
Dziwne po tym wszystkim naprawdę chciał jej pomóc. Przyjrzała mu się uważnie, nic wskazywało na to, żeby coś kominował.
- I tak musimy cię dogadać w sprawie stłuczki- zasugerował- A tak w ogóle to chyba nie było okazji… Jestem Mario..Mario Goetze- dodał po chwili, uznając, że nie ma obaw, że skojarzy jego nazwisko.
Przez chwilę patrzyła na jego wypielęgnowaną dłoń, by w końcu ją uścisnąć. Była duża i ciepła, przyjemna w dotyku.
- Mia Baumann, ale to już wiesz.
- W zasadzie nie byłem pewien czy mnie nie oszukałaś- Mario Goetze uśmiechnął się i puścił jej oczko- To co? Podczepiamy i jedziemy?
Mia zastanowiła się jeszcze przez chwile. Nie było sensu czekać 2 godziny na przyjazd lawety. W końcu skinęła głową, i podała mu adres. Mario nie wiedzieć czemu zmieszał się i jeszcze 2 razy pytał ją o cel podróży, ale nie zwróciła na to większej uwagi. Pewnie jako fan piłki nożnej wiedział, że mieszka tam piłkarz Bayernu.
Na miejscu byli po 15 minutach. Mia musiała przyznać w duchu, że porsche Mario jechało znacznie szybciej niż Alfred i cieszyła się z tego. Chciała jak najszybciej załatwić sprawę z Mario, znaleźć się w łóżku i odespać swoją zmianę w klubie, zapomnieć o całym zdarzeniu i o przystojnym szatynie, którego nigdy więcej pewnie nie spotka.

***

Zaparkował na wyłożonym kostką podjeździe pod willą Badstubera. Znał każdy kąt w domu Holgera i Emmy, trafił by tu z zamkniętymi oczyma, tym bardziej, że sam mieszkał dokładnie kilometr dalej. Na szczęście pod domem było pusto. Po chwili przypomniał sobie, że rodzeństwo pojechało odwiedzić swoich rodziców w Meminngen. Bardzo dobrze- pomyślał. Uznał, że na razie nie ma sensu zdradzać się z tym, że jest przyjacielem właścicieli posiadłości. W zasadzie dobrze się bawił udając idiotę. Nie mógł się odczekać momentu kiedy ta dziewczyna zorientuje się kogo obraziła i jak będzie go za to przepraszać. Miał nawet kilka ciekawych pomysłów na te przeprosiny...
Opuścił pojazd chcąc usłużnie otworzyć drzwi Mii. Kiedy chciał potrafił być gentlemenem, jednak dziewczyna tak jak przypuszczał uprzedziła go i posłała mu gniewne spojrzenie. Bawiła go niezmiernie ta sytuacja. Dziewczyna była prawdziwą zagwostką i wyzwaniem, a Mario Goetze naprawdę lubił wyzwania w piłce i w życiu. Dlatego gdy ktoś rzucał mu rękawicę nie było mowy by jej nie podniósł. Większość kobiet rzucała mu się na szyję i pchała się do jego łóżka, ta na pewno do nich nie należała, a świadczył o tym chociażby czerwony ślad na jego prawym policzku i wciąż lepiące się włosy od Krwawej Mary.
Piłkarz z zafascynowaniem obserwował jak Mia poprawia swoje długie, gęste włosy. W tym momencie była jeszcze bardziej seksowna, tak że chciałby przygniąć ją do siebie i...
Nagle zdał sobie sprawę, że dziewczyna porusza wargami, jednak sens jej słów do niego nie dotarł.
- Co takiego?
- Mówię, żeby każde z nas przesłało kosztorysy napraw swoich aut, dodamy te sumy i podzielimy się kosztami po połowie. Chyba, że masz inny pomysł?
- Mia- zaczął - nie ma problemu, żebym pokrył całość kosztów. To była w zasadzie moja wina, gdybym się nie zagapił...
Przerwała mu stanowczo.
- Nie ma takiej potrzeby. Zapłacę swoją część.
Wzruszył ramionami. Lubił stawiać na swoim, miał jednak dość kłótni jak na jeden dzień. Zdawało się zresztą, że dziewczyna była zbyt dumna by pozwolić mu zapłacić. 
Zgodę przypieczętowali wymieniając się numerami telefonów. Mario pożegnał się i miał już zamiar wsiąść do samochodu, gdy poczuł jej rękę na ramieniu. Była tak blisko, że mógł policzyć plamki na jej jasnych tęczówkach i piegi na zgrabnym nosie. Owinął go jej fiołkowy zapach, mógł by ją teraz pocałować, ale kto wie gdzie tym razem by go uderzyła.
- Chciałam ci tylko... tylko- nie mogła się wysłowić- Chciałam ci tylko podziękować- wydusiła wreszcie z siebie. Mario skwitował jej wysiłek uśmiechem i skinął jej głową na pożegnanie, po czym zasiadł za kierownicą swojego porsche. Widział, że dziewczynę wiele kosztowały te słowa, nie lubiła go i nie ukrywała tego. Mimo wszystko starała się potraktować go z szacunkiem. Pewnie myślała, że już nigdy go nie spotka. Jaka szkoda- pomyślał- że nie ma pojęcia jak często będzie go teraz widywać. Z pod domu Holgera odjechał z wielkim bananem na twarzy i mocnym postanowieniem: Mia Baumann będzie jego, choćby nie wiem co... 

***
Siedziała w ciszy, gdyż Emma z Holgerem wciąż nie wrócili z Memmingenem. Spojrzała na wielki ozdobny zegar z kukułką nad wejściem do salonu. Było za pięć 10:00, już dawno powinna odsypiać pracę i choć oczy jej się kleiły to wiedziała, że i tak nie zaśnie. Mario Goetze odjechał ponad pół godziny temu, a ona wciąż nie mogła pozbyć się go z myśli.
- Przeklęty dupek- wymamrotała sama do siebie i podciągnęła kolana pod brodę, opierając się na sofie. Skórzane obicie przyjemnie chłodziło ciało w ostatni i wyjątkowo upalny dzień sierpnia. Gdyby tylko jej głowę można było tak samo ochłodzić- pomyślała. Chciałaby wymazać z pamięci spojrzenie jakim obdarzał ją Goetze, było przenikliwe i... gorące zbyt gorące. Nikt w jej 20-letnim życiu tak na nią nie patrzył, nawet Erik.
Stop-powiedziała sobie w myślach- przestań myśleć o tym dupku. Nigdy więcej go nie zobaczysz.
 A jednak nie przestała i gdy w końcu odpłynęła w krainę Morfeusza śnił jej się pewien ciemny blondyn o brązowych tęczówkach.


***
Pod swój dom podjechał z piskiem opon zawiadamiając przy okazji o powrocie wszystkich sąsiadów. Miał gdzieś co sobie pomyślą, po prostu jak najszybciej chciał przytulić swoją ciężką głowę do poduszki. Mina szybko mu zrzedła, gdy parkował obok audi a8. Jego ojciec nie mógł wybrać sobie gorszej pory na odwiedziny. Wściekły trzasnął drzwiczkami porsche i skierował się na porośniętą bluszczem werandę. Pnącza stanowiły niesamowity kontrast z zachodnią przeszkloną częścią willi. Lubił ten dom. Zaprojektowany przez światowej sławy architekta budynek był jego dumą. Mieścił się zaledwie 100 metrów od wielkiego jeziora i niewiele dalej od lasu, zapewniającego zawsze świeże powietrze. Dokoła roztaczał się zadbany ogród, o który dbał wynajęty ogrodnik. Całość dopełniała małą ekstrawagancja, fontanna z tyłu budynku i wiata z dużym grillem. Jednak największym plusem było to, że w pobliżu mieszkało wielu innych piłkarzy FCB, chociażby Philipp Lahm, Basti Schweinsteiger czy Holger Badstuber. Zawsze było do kogo wpaść na kawę, coś mocniejszego albo rozegrać mały turniej w Fifę. Dzięki temu nigdy nie czuł nudy.
Ojciec siedział na huśtawce na werandzie. Widzieli się pierwszy raz od 2 miesięcy kiedy pokłócili się na temat Caroline, jego młodszej o 20 lat kochanki, która próbowała uwieść Mario. Była jednak jedyną kobietą spoza rodziny, której nie dotknął by za żadne skarby. Teraz miał okazję przyjrzeć się seniorowi. Prawie 50-letni zadbany mężczyzna w zawsze eleganckim ubraniu, nie był już w stanie ukryć postępującego wieku. Jasne włosy znów mu się przerzedziły i przybyło w nich siwych nitek, a na twarzy pojawiły się kolejne zmarszczki. Tylko oczy miał te same, jasne i bystre. Wyglądał na zmęczonego i chyba trochę schudł przez ostatni czas. Z bliska piłkarz dostrzegł jego zachmurzony wyraz twarzy i zmarszczone czoło. Mario podejrzewał, że przeczytał o nim w dzisiejszych gazetach i przyjechał zrobić mu awanturę.Bardzo miło z jego strony.
- Cześć- piłkarz rzucił zdawkowe powitanie- Dawno tu jesteś?- zaczął męczyć się z kluczem w drzwiach. Znów zapomniał wezwać ślusarza by wymienił zamek
- Nie, tylko marne 2 godziny. Wiesz- wstał i wszedł do środka, gdy jego syn w końcu otworzył- głupi myślałem, że w niedzielny poranek zastanę syna w domu.
- Bardzo śmieszne- Mario zdjął marynarkę i powiesił ją na wieszaku, a pan Goetze od razu skierował się do salonu. Mario zahaczył jeszcze o kuchnię. Na tacy ustawił 2 szklaneczki, dla ojca wziął wodę mineralną, a dla siebie wygrzebał z szafki koniak, rocznik 70, prezent na 23 urodziny od Bastiana. Powinien mieć dość alkoholu, ale ta cała Baumann podniosła mu ciśnienie.
Po chwili znalazł się w swoim eleganckim salonie. Pomieszczenie było umeblowane w tradycyjnym stylu. Na środku stała skórzana czarna kanapa i 2 fotele z kompletu. Przed nimi ustawiono okrągły drewniany stolik do kawy, pod którym rozciągnięto, przyjemny miękki dywan. Na przeciwko stał ogromny 50-calowy telewizor z kinem domowym. Całość przytulnej atmosfery dopełniały ściany wybite boazerią, ozdobny kominek ze stojącym przed nim bujanym fotelem i wielki rozsuwane, przeszklone drzwi wychodzące do ogrodu.
Mario ustawił tacę na stoliku i zapadł się w miękkim fotelu. Machał szklaneczką z koniakiem, obserwując złoty płyn i tańczące w nim promienie słońca. Czekał na wybuch ojca, który właśnie częstował się wodą. Sprawiał już trochę spokojniejsze wrażenie, ale to były tylko pozory. Od piłkarz pamiętał ojciec był cholerykiem. Nie mógł wyładowywać złości w pracy jako profesor Akademii Technicznej w Dortmundzie, więc robił to w domu. Pan Goetze zawsze przesadnie cieszył się z sukcesów syna i zawsze zbytnio się na niego denerwował, gdy coś szło nie tak. Zawsze wymagał od niego więcej i więcej. Mario nigdy nie wiedział czy było tak dlatego, że był jego najstarszym synem czy dlatego, że jako jedyny się buntował. Prawdą było jednak, że wobec jego braci Felixa i Fabiana był zdecydowanie bardziej wyrozumiały.
W końcu nastąpił wybuch. Juergen wyjął z tylnej kieszeni spodni zmiętą gazetę, o ile wzrok nie zwodził Mario był to jeden z tych dobrze sprzedających się szmatławców, po czym rzucił ją synowi, gestem nakazując by ją przeczytał. Pomocnik Bayernu przyciągnął ją do siebie i szybko przeleciał wzrokiem po pierwszej stronie. Znajdowało się tam jego wielkie zdjęcie. Jechał samochodem z butelką piwa w ręce, a drugą przytulał półnagą blondynkę. Całość dopełniał wielki napis: "Mario Goetze znów rozrabia!".
- Widzę, że jesteś z siebie zadowolony- wywarczał od niego ojciec, gdy już przeczytał.
- W zasadzie mam lepszy prawy profil, ale chyba nieźle wyszedłem-Mario odłożył gazetę i posłał mu rozbrajający uśmiech małego dziecka. Wiedział, że tego zdenerwuje i o to mu chodziło. Starszy Goetze zacisnął pięść i Mario lekko podniósł się z kanapy. Przez chwilę miał wrażenie, że ojciec chce go uderzyć.Co prawda nigdy nie był agresywny, ale był nieprzewidywalny. Ostatni raz pomocnik oberwał od ojca, gdy miał 14 lat i prawie nie zdał do następnej klasy. Dla profesora słabo uczący się syn był obelgą, którą z trudem zniósł. Gdy nauczyciel powiedział panu Goetze, że Mario jest zdolny, ale leniwy wpadł we wściekłość i spoliczkował swoje dziecko. Przed większym laniem uratowała go wtedy matka, która akurat wróciła ze sklepu. Teraz profesorowi nie poszło by tak łatwo z synem. Dużo się zmieniło przez te 9 lat, być może dla tego Juergen wyładował się na szklance odstawiając ją z hukiem na stolik.
-Uważasz, że jesteś zabawny co gówniarzu? To ci coś powiem. Szkoda, że nie jesteś taki cwany na boisku, tylko grasz jak panienka i ostatnia łajza. I możesz rozbijać się autem pijany, możesz wyrywać kolejne dziewczyny, ale to nie zmieni tego, że w tym momencie jesteś do niczego jako piłkarz. Rozmawiałem z twoim agentem i wiem jaka jest sytuacja. Chcą się ciebie pozbyć z klubu, a ty nie reagujesz na boisku tylko robisz z siebie idiotę.
Mario zanotował sobie w głowie, by zabronić swojemu agentowi rozmów z ojcem i wysłuchał tego popijając alkohol. Był spokojny z jednego powodu.  Kompletnie nie obchodziło go co mówi i co myśli o nim ten człowiek. Już nie...Kiedyś naprawdę chciał, żeby był z niego dumny, ale od kiedy porzucił mamę dla młodszej był dla niego nikim. Mario Goetze nie miał już ojca.
-Skończyłeś? To teraz ja ci coś powiem- reprezentant Niemiec wycelował palcem w Goetze seniora- To, że przyjedziesz tutaj i na mnie powrzeszczysz to nie zmieni tego, że jako ojciec byłeś, jesteś i będziesz do dupy. Teraz ja mówię- dodał widząc, że ojciec otwiera usta by coś wtrącić- Nie masz prawa wtrącać się w moje życie, bo nie  jesteś lepszy. Jeżeli uważasz mnie za dziwkarza to masz rację- junior wzruszył ramionami- ale ja tylko biorę przykład z ciebie.
Juergen Goetze poczerwieniał ze złości i wstał. Mario miał nadzieję, że skieruje się do wyjścia i na tym zakończą tą okropną rozmowę. W końcu obaj powiedzieli już to co myśleli, a pomocnik po ciężkiej nocy i jeszcze cięższym poranku chciał trochę świętego spokoju. Zdziwił się, więc gdy ojciec podszedł do kominka i wziął do ręki jedną z nagród, które stały tam w równym rzędzie.
- Masz rację co do mnie- ojciec pokiwał smętnie głową co zdeprymowało Mario.Ojciec przyznawał się do błędu?- Dostałeś ją 3 lata temu- Juergen obrócił się i piłkarz dojrzał nagrodę "Golden Boy" w jego dłoni- Wiem, że gdzieś w tobie wciąż jestem ten złoty chłopiec. Możesz mnie nienawidzić- odłożył statuetkę z powrotem-, ale to nie znaczy, że masz marnować swoje życie i swoją karierę. Weź się w garść synu- to były jego ostatnie słowa za nim zostawił go samego z głową pełną myśli.

piątek, 15 lipca 2016

Rozdział I

Niedziela 31 sierpnia 2016 roku
Obudził się z potwornym kacem, żałując każdego wychylonego wczoraj kieliszka. Niewiele pamiętał z wczorajszej nocy, ale zabawa musiała być przednia skoro dziś czuł się jakby przejechał po nim tir z naczepą. Pomimo tępego bólu z tyłu głowy próbował podnieść, opierając się się na łokciach. Szybko został jednak opadł znokautowany na miękką poduszkę. Bolały go wszystkie mięśnie, a w gardle miał taką gulą, że z trudem przełykał ślinę. Wiele by oddał w tym momencie za szklankę wody. Skoro sam nie mógł wstać to może jego towarzyszka była by tak miła? Już chciał klepnąć leżącą obok niego nagą blondynkę w tyłek, jednak zawahał się i odpuścił. Kobiety po seksie bywały upierdliwe i lepiej było ich nie denerwować. Tym bardziej, że Mario Goetze nie miał ochoty tłumaczyć kolejnej naiwnej panience, że nie będzie ojcem jej dzieci i nie poprosi jej o rękę. Dostała już od niego wszystko na co zasłużyła. 
Pomocnik podjął kolejną próbę wstania na własne nogi i tym razem zwyciężył. Stojąc zakołysał się lekko i podparł ciało na ścianie, wzdrygając się lekko na o zgrozo, różowy kolor, którym był otoczony. Spojrzał jeszcze raz na Jessice albo Jennifer, czy jak jej tam było. Jak można mieszkać w różowym pokoju? Nie miał pojęcia i wolał nie myśleć o osobowości jaką musi mieć ta dziewczyna.
Niemiec zebrał swoje ciuchy w pośpiechu, plącząc się pomiędzy walającymi się na podłodze butelkami i wciągnął je niezdarnie na ciało, powodując spory hałas. Chwilę zajęło mu jeszcze znalezienie telefonu. W końcu wyciągnął go spod łózka, cokolwiek on tam robił. Sprawdził godzinę na wyświetlaczu. 7:48. Była niedziela i normalnie o tej porze powinien jeszcze spać, tym bardziej po takiej nocy. Wolał jednak jak najszybciej opuścić to miejsce. Upewniwszy się, że dziewczyna śpi zamknął za sobą drzwi i pomaszerował do jej kuchni. Wypił pół butelki wody. Czując wreszcie ulgę i otrzeźwienie opuścił mieszkanie przy Hossenstrasse. Miał zamiar pojechać do domu, wziąć zimny prysznic i zrzucić z siebie ciuchy wciąż cuchnące tanimi perfumami jego nocnej partnerki.
Chłód uderzył go w twarz po wyjściu z kamienicy, przynosząc orzeźwienie ciała i umysłu. W powietrzu wciąż czuć było nocną burzę, a dokoła widać było jej skutki. Przeskakując pomiędzy sporymi kałużami na chodniku i gdzieniegdzie leżącymi gałęziami z pobliskich drzew dopadł do swojego porsche. W nocy mógł być pijany, ale pamiętał jak przyjechał tu nim z dziewczyną i próbował prosto zaparkować. Nie udało się. Auto stało krzywo, zajmując 2 miejsca parkingowe. Na szczęście mieszkańcy domu spali, ulica była pusta i nigdzie nie kręcił się patrol miejski
Mario otworzył drzwiczki i zanurzył się w fotelu, wdychając zapach skóry i nowości. Czarne LX, robione na zamówienie w monachijskiej fabryce, było jego ulubionym samochodem, wprost kochał to auto. Pomruk jakie wydawał przy zapalaniu prawie 500 konny diesel, miarowe tętnienie silnika i moc jaką kryło to cacko pod maską, sprawiało, że aż chciało się docisnąć pedał gazu do końca, co zresztą często robił. Przekręcając kluczyk w stacyjce piłkarz zawahał się przez chwilę. W nocy spory wypił i wciąż odczuwał tego skutki, ale przecież nie był już pijany Czy warto ryzykować? W końcu odpalił samochód. Przecież nic nie może się stać.


***
12 godzin wcześniej
Klub P1 wypełniony był po brzegi tak, że nowi klienci, dopiero co przekraczający próg luksusowego lokalu, mieli spory problem ze znalezieniem sobie wolnego miejsca. Mario Goetze nie musiał przejmować się tak przyziemnymi sprawami. Kierownik sali Markus był jego dobrym znajomym, zawsze wpuszczał go tylnymi drzwiami i załatwiał wolną lożę. W takich chwilach piłkarz naprawdę cieszył się swoją popularnością, choć nie zawsze tak było. Sława była błogosławieństwem i jednocześnie przekleństwem. Wielkie pieniądze jakie z niej czerpał były jednak odpowiednią nagrodą za codzienne cierpienia, powodowane ciągłymi prośbami o autograf, a trzeba powiedzieć, że fani ostatnio stali się bardziej nachalni. Każdy chciał mieć podpis i zdjęcie słynnego piłkarza i nikogo specjalnie nie obchodziło czy on akurat ma na to ochotę. Na szczęście dzisiaj miał względny spokój.
Markus znalazł mu stolik na piętrze w samym rogu sali. Jego miejsce było idealne. Słabo oświetlone, nie zwracające niczyjej uwagi, a jednocześnie dające mu widok praktycznie całej sali. Mógł wyszukać kolejną „ofiarę” bez obaw, że ktoś go rozpozna i rzuci się do niego z prośbą o autograf.
Markus osobiście przyjął od niego zamówienie. Minęła go jakaś śliczna kelnerka z tacą, dając mu fantastyczny widok na jej zgrany tyłeczek. Przez chwilę przeszła mu nawet przez głowę że to z nią mógłby spędzić noc. Niestety obiecał kiedyś przyjacielowi, że nie będzie podrywał jego pracownic.
O wilku mowa- pomyślał, gdy wysoki młody człowiek przyniósł jego drinka. Postawił go na stoliku i patrzył na niego wyczekująco. Mario nie miał wielkiej ochoty na rozmowę. W zasadzie chciał szybko znaleźć chętną dziewczynę i się z nią zmyć.
- Mów- rzucił w końcu, gdy Markus odchrząknął chyba po raz trzeci i najwyraźniej nie miał zamiaru dać mu w spokoju pić.
Chłopak w okamgnieniu znalazł się na skórzanej sofie obok Mario.
-Właściwie to chciałem tylko o coś pytać. Wiesz, że masz we mnie przyjaciela prawda?
- Jasne- Mario uśmiechnął się i klepnął go przyjaźnie po ramieniu.-Ale chyba nie o to chciałeś pytać?
- Taa.. no więc e.. czy ty wiesz co robisz? To znaczy dziś był mecz.. no i ten chyba powinieneś być teraz na na bankiecie- wydusił wreszcie z siebie Schwarz.
- Masz rację powinienem- Mario przytaknął mu i skrzywił się czując w ustach cierpki smak wódki- Mocny ten drink. Chyba nie Laura go robiła?- zapytał. Laura, długonoga brunetka należała do jego ulubionych barmanek.
- Nie zmieniaj tematu- Markus nie dał się zbić z tropu. On po prostu martwił się o przyjaciela. Bayern po meczu o Superpuchar zorganizował małe party i obecność na nim była obowiązkowa. Martwił się o Goetze, bo zarząd klubu, sztab szkoleniowy i koledzy na pewno nie będą szczęśliwi gdy okaże się, że Goetze po porażce z odwiecznym rywalem, Borussią wybrał się do nocnego klubu i dobrze się bawił tym bardziej, że sam w tym meczu za dobrze nie zagrał.- Dlaczego nie jesteś na tym pieprzonym bankiecie? Możesz to wytłumaczyć?
Mario uniósł brwi i zmarszczył czoło. To nie był dobry znak, zdenerwował się, ale nic nie odpowiedział. Nie musiał i nie chciał się tłumaczyć. Nikomu.
- Nie strzelony karny każdemu może się zdarzyć. Nie masz się czym…
-Dość- Mario wstał tak gwałtownie, że szklany stolik zachwiał się w posadzie- Nie masz prawa wtrącać się w moje sprawa, jasne? Przyjaźnimy się, ale to nie znaczy, że możesz mnie pouczać!- powiedział dużo głośniejszym tonem niże powinien tak że kilku klientów zwróciło na nich spojrzenia. Mario nie zwracając na nich uwagi ruszył do baru. Pieprzyć Bayern, pieprzyć Markusa- pomyślał. Nareszcie wypatrzył swoją „ofiarę”. 


***
Żółty golf wlókł się ulicą Leopoldstrasse, wywołując irytację kierowców jadących za nim. Mia Baumann zapadła się głębiej w niezbyt wygodny fotel i zacisnęła mocniej donie na kierownicy. Najchętniej zapadła by się jeszcze głębiej tak by nie było jej widać zza kierownicy, najlepiej podziemie. Dziewczyna próbowała skupić się na jeździe, ale nie było to łatwe, gdy jechało się wśród fanfar klaksonów, a przejeżdżający obok uczestnicy ruchu drogowego pokazywali w kierunku Alfreda niezbyt przyjemne gesty.
Alfred, jak nazywała swojego wysłużonego, prawie 18-letniego golfa nie był tego dnia w najlepszej kondycji. Mię martwiło rzężenie silnika, ale jeszcze bardziej czarny dym wydobywający się z rury wydechowej.
- Cholera- zaklęła pod nosem, ściszając radio- Mogłam poprosić Holgera by zajrzał ci pod maskę mały- czule poklepała czarną deską rozdzielczą – Mam nadzieję, że jednak dowieziesz mnie do domu.
Dom. Choć jej rodziny dom mieścił się niegdyś prawie 50 km od Monachium to od 2 miesięcy nazywała tak ogromną willę położoną nad jeziorem Teegesen. Apartament należał do jej najlepszych przyjaciół, rodzeństwa Badstuber. Gdy pół roku temu serce jej taty nie wytrzymało plajty rodzinnej restauracji natychmiast zaprosili ją do siebie. W Memmingen nie trzymało jej nic oprócz ojca. Gdy bank zajął dom ródzicó, przeprowadzka do stolicy Bawarii stała się jej jedynym wyjściem. Dziadkowie od strony matki mieszkali bowiem w Dachau i mieli sami problemy finansowe, a dziadek Baumann zajmował niewielkie komunalne mieszkanko w Hamburgu, więc nie mogła zwalić się na głowę żadnemu z nich. Szybko podjęła i na zawsze pożegnała Memmingen, zostawiając po sobie wspomnienia, te dobre i te złe. Tam przeżyła swoje dzieciństwo, spędzone na wspólnych zabawach z Badstuberami, tam też poznała swoją pierwszą miłość, Erika i tam też pożeganała oboje rodziców. Jej matka Therese zmarła kilka lat tamu, przegrywając nierówną walkę z rakiem i pozostawiając po sobie wielką pustkę w sercach Mii i jej taty, której nigdy nie byli w stanie zapełnić. Na wspomnienie rodziców jak zwykle poczuła łzy pod powiekami, ale szybko je powstrzymała. Nie płakała od dnia pogrzebu i nie zamierzała robić tego również teraz. Zamiast tego podgłośniła radio by nie słyszeć Alfreda i wcisnęła mocniej pedał gazu. Miała nadzieję, że samochód przyspieszy choć trochę. Po chwili usłyszał jednak dziwny stukot, który rozlegał się w kabinie pomimo rozgłoszonego radia.


***
- Więc, mówisz że są wściekli, tak?
- Jak cholera. Co ty sobie do cholery myślałeś Mario? Że puszczą ci to płazem? Wiesz, właściwie opuszczenie tego pierdolonego bankietu pewnie by ci darowali, ale ta zabawa w klubie i rozbijanie się po ulicy w stanie nietrzeźwym to już przegięcie- Hans wyrzucił z siebie wszystko jak karabin maszynowy. Mario oczyma wyobraźni widział jak Fisher przeczesuje ręką swoje rzedziejące włosy i luzuje krawat. Goetze słuchał go w zasadzie tylko jednym uchem. Nie miał ochoty słuchać jego wykładów, jednak kiedy zobaczył w telefonie 10 nieodebranych połączeń swojego agenta, wolał sam do niego zadzwonić- Najgorsze jest to, że wszystko jest w gazetach albo krąży po internecie. 
-Wiem, wiem- wymruczał, skręcając delikatnie kierownicę swojego porsche. Jechał, a raczej pełzał za jakimś złomem. Miał nadzieję, że golf skręci w ulicę, którą właśnie mijali, jednak najwyraźniej miał podobny cel podróży i kierował się w głąb Leopoldstrasse.
- Wiesz?!Ha, no to szkoda, że w nocy nie wiedziałeś. Mario przecież wiesz, że masz na pieńku z zarządem?- spytał łagodniejszym tonem 50-letni mężczyzna.
Wiedział, doskonale wiedział, bo wciąż mu o tym przypominał. Kiedy 2 lata temu przenosił się do Bayernu Monachium wydawało mu się, że złapał Pana Boga za bogi. Był wtedy na piłkarskim szczycie. Kibice i eksperci na całym świecie uznawali go za jedną z największych młodych gwiazd i za jednego z najbardziej przyszłościowych zawodników. Mistrz Niemiec nie zastanawiał się długo i wyłożył za niego prawie 40 milionów. Mario również się nie wahał i związał się z Bawarczykami 4-letnim kontraktem, gwarantującym mu jedną z najwyższych pensji w zespole. Wtedy wszystko było takie proste. Miał zostać legendą Bayernu i jednym z najlepszych piłkarzy, tymczasem wszystko poszło nie tak jak powinno. Już na początku przygody w Monachium doznał poważnej kontuzji, która eliminowała go z gry na prawie 3 miesiące. Gdy już wrócił na boisko okazało się, że trener Guardiola nie widzi dla niego miejsca w pierwszej jedenastce. I tak Mario spędził swój pierwszy rok w Bayernie na ławce rezerwowych. Nie poddał się jednak i walczył dalej, ale 2 sezon wcale nie był lepszy. Przypałętała się kolejna kontuzja mięśni. W gabinetach lekarskich spędził w sumie ponad miesiąc, a kiedy wrócił znów posadzono go na ławce. Wszystko to wpędzało go we frustrację i konflikty z trenerem i członkami zarządu, którzy wciąż go krytykowali za postawę na boisku jak i poza nim. Twierdzili, że jest za gruby, za wolny i że się nie stara. Wpierali go w zasadzie tylko kibice i koledzy z drużyny. Jego najlepszy przyjaciel, Bastian Schweinsteiger powtarzał mu, żeby ciężko pracował. Mówił, że to przyniesie efekty, ale gówno prawda. Mario nie wierzył już, że w Monachium los się do niego uśmiechnie dlatego postanowił już, że ten sezon będzie jego ostatnim w barwach mistrza Niemiec i poprosił Hansa by rozglądał się za nowym klubem.
- Jak mnie ukarzą tym razem?- zapytał w końcu piłkarz
- Na pewno dostaniesz potężny mandat od policji. A szefowie klubu wciąż się zastanawiają, muszą to przemyśleć. W najlepszym wypadku dostaniesz tylko karę finansową, w najgorszym mogą nawet zesłać cię do rezerw i zakażą kontaktów z mediami. W każdym bądź razie będziesz musiał ich przeprosić.
Mario zamyślił się przez chwilę. Bayern nigdy nie stosował innych kar oprócz finansowych i tym razem pewnie znów tak będzie.
- Ale załatwisz to prawda?
- Postaram się, ale mówię ci Mario byli naprawdę wkurzeni, uważają, że szarpiesz wizerunek klubu.
Mario prychnął.
- Muszę już kończyć Hans, jadę samochodem- powiedział pomocnik przyglądając się jakiejś parze z dzieckiem. Dziewczynka stała pod lodziarnią i tupała małą nóżką, a rodzice ciągnęli ją w swoją stronę.
Hans westchnął.
-Mówiłem ci tyle razy, żebyś nie jeździł rozmawiając przez telefon. W dodatku pewnie nie do końca wytrzeźwiałeś. Cholera Mario ty naprawdę dam prosisz się o kłopoty
Mario nie zdążył już odpowiedzieć. Jadący przed nim gruchot wypuścił z rury kłąb dymu i wydał ostatnie tchnienie. Goetze wypuścił smartfona z ręki i wcisnął pedał hamulca do dechy. Próbował uchronić się przed zderzeniem jednak tył golfa zbliżał się błyskawicznie i porsche zatrzymało się jakieś 2 centymetry za późno i delikatnie uderzyło w żółtego volkswagena.
- Cholera jasna- zaklął pod nosem i wysiadł z auta. Szybko rzucił okiem na swoje straty. Wyglądało na to, że jego porsche jest całe, tylko przedni reflektor był w delikatnie wgnieciony i zarysowany.
Gorzej było z golfem. Obie lampy byłe zbite, zderzak prawie odpadł, a na szybie widniała pokaźnych rozmiarów rysa. I bardzo dobrze- pomyślał- Taki gruchot w ogóle nie powinien jeździć po drogach. Mario kopnął w jego oponę z całej siły, także jego zderzak odleciał z łoskotem. W tym samym momencie usłyszał szczęk zamykanych drzwi. Był ciekaw co za łamaga jechała tym czymś. Spojrzał w tamtą stronę i zaniemówił. Przed nim stała kelnerka z klubu, ta sama która upokorzyła go w nocy. Ona też go rozpoznała. Dlatego po chwili z ust obojga wydobyło się jedynie głośne:

-To ty?!

Bohaterowie


Mia Baumann, 20 lata



Mario Goetze, lat 23




Emma Badstuber, lat 23




Bastian Schweinsteiger, lat 31




Holger Badstuber, lat 27


oraz pozostali gracze Bayernu Monachium.


Wiek piłkarzy zmieniony na potrzeby opowiadania.